اگر چه مثل پیاف

در پیاده رو روئیده است

از دور اما داد می زند

که یک درخت معمولی نیست

و جایگاهش در سرزمین اجدادی اش جایی

در دامنه ی کوهستانی که چوپانی

درد بی درمانش را زیر آن

می دمیده است در نی لبکی چوبین

یا کنار پاشویه ی استخری شاید

سایه می انداخته است

بر اندام شهزاده ای پری پیکر

در حریرخیس

در این خیابان پر دود و دم اکنون

چتر پاره پاره ای

شبیه آن سایه را

بر دکه ی یک کولی کف بین

می گشاید هر بامداد

روزهای بی آتیه از دم

مثل بادی بد قدم

از میان برگهایش می گذرند

و بر تنه ی تنومندش

مشتریان دل شکسته ی کولی

کنار نام معشوقه های سنگ دل وُ

نارفیقان نیمه راهشان

آنقدر قلب تیر خورده کشیده اند

که برسنگ اگر تراشیده بودند

از شرم آب شده بود

یا از غصه ترک بر می داشت

سرسوزنی اما

فرقی نمی بیند درخت

مین منقار بلند دارکوب

و تیغه ی چاقوی دلشکستگان

از کولی کف بین که گاهی

دست لرزان مشتری در دست

چُرت می زند بی اختیار

شنیده است بارها

که راز بقا در این خیابان

کمال خونسردی است

حتا در هوای نیمه شب اگر

پاکباخته ای سیگارش را

کنار پایت خاموش کند

و بر نزدیک ترین شاخه ات

خودش را حلق آویز.

از : عباس صفاری

صغیر و کبیر

از لحظه ای که چمدان را

از دستش گرفته اند

به طرز آزاردهنده ای

مهربان شده اند

سیگارش به لب نرسیده

برایش فندک می زنند

و کلاهش را

پیش از آنکه باد برباید

از سرش بر میدارند

یکی یقه اش را مرتب می کند

دیگری روزنامه صبح را

کنار فنجان قهوه اش می گذارد

کم مانده راهش را نیز

هنگام بازگشت از آبریزگاه

مانند مسیر مهاراجه ای پیر

گلباران کنند

دیگر شک ندارد دنیا

بی هیچ بروبرگردی

دستش انداخته است

حتی این باران صاف و ساده

تا چترش را بر می دارد

بند می آید

و پیاده روهای بی پروا

پیش از آنکه پا

به خیابان بگذارد

برگهای زردشان را

زیر پل ها و نیمکت ها

پنهان می کنند

انگار تنها علایم پاییز زودرس

این یک مشت برگ زرد و

سکوت نیمروزی پرنده هاست

مثل توپ به دیوار خورده

از نیمه راه سفر

از روزی که بازگشته است

اشیا دور و برش هم

<تشخص> را جدی گرفته اند

همین دیروز

از پشت آیینه ی دستشویی

یک شیشه قرص خواب آور و ُ

یک بسته تیغ شمشیر نشان

غیبشان زده است.

از : عباس صفاری

این منظره را حتما دیده اید

در خواب یا بیداری محض

بر پرده ی سفید سینما

یا از پنجره ی بامدادی قطار

فرقی نمی کند کِی و کجا:

یک طرف جنگلی آنقدر تُنُک

که کلاغ هایش را می تواند شمرد

(اگر واهمه ای از عدد نحس نداشته باشید)

و بر جانب دیگر

بر شیب ملایم تپه ای سبز

تک درختی سر در گریبان استخوانی اش.

شاید یکی از همین تک درخت ها

در پسینی بی پس و پیش

به فکر نیز

وادارتان کرده باشد

هر چه پرت افتاده تر

عمیق تر.

درختها خودشان از عمیق شدن عاجزند

حق با پسوای پرتقالی است

اگر درخت ها فکر می کردند

دیگر درخت نبودند

آدمهایی بودند بیمار.

اما در این صبح شنبه ی شهریور

مردی که دور از مراسم تدفین

زیر تک درخت گورستان ایستاده است

دارد به جای تک تک رفته گان

و تمام درختان فکر می کند.

از : عباس صفاری

جان به جانش کنی

جُم نمی خورد از جایش

چه در بُرجی نوساز

جا خوش کرده باشد

چه ریشه های آهکی اش

خوابیده در ریگهای کویری

روکارش از مرمرِ سرد

یا کاهگل ِ خوش عطر و بو

فرقی نمی کند

خانه

تکان خوردنی نیست

این مائیم که یک اتوبوس قراضه می تواند

آواره ی دنیایمان کند.

خانه ای را که ریشه در خاک دارد

فقط خواب می تواند

از جا برکَنَد

کافی است خاموش شود

آخرین چراغ

و جیرجیرکی در درز آجری اش

رها کند آواز شبانه اش را

خانه در چشم برهم زدنی

سر از آنسوی دنیا

در خواهد آورد

جایی که پرندگان خوش خط و خال استوایی

بر دودکش آجری اش

آشیانه بسازند

و پیچکهای معابد هندی در انتظار

که تن های تُردشان را

از در و دیوارش بالا بکشند

بیداری اما

حکایت دیگری دارد

در این روزهای آخر اسفند

وقتی که خانه ات کلاه سفیدش را

به احترام بنفشه ها

از سر بر می دارد

تو نیز خاکسترهای زمستان را

بهتر است از آستین بتکانی

و چشمهای غبار گرفته اش را

با روزنامه های رنگ پریده دیروز

برق بیندازی.

از : عباس صفاری

با یک جفت چشم مقروض به عینک

من آنسوی چهره

و جوانب پنهان تو را هم دیده ام

جناب مورچه با یک عالمه چشم

تو را که چشم انتظار عوالم دور

کنار پنجره ایستاده ای نمی بیند

و روز روشن صاف و حق به جانب

بالا می رود از دیوار خانه ات

من از دیوار خانه هیچ کس و ناکسی

جز یک همکلاس بالا بلا

بالا نرفته ام

گردن باریک تر از مویم مرا

از در افتادن با گردن کشان

معاف کرده است

کمر باریک جناب مورچه اما

ذره ای از اشتهای سیری ناپذیرش

نکاسته است

جلویش را نگیری

مثل ابرقدرتی که عقلش پاره سنگ

دنیا را بر می دارد

و می برد در لابیرنت بی در و پیکرش

شاخکهای جناب مورچه

دقیق تر از ساعت من کار میکند

شاخک های من به آنتن زنگ زده می ماند

برای همین کله ام دم به ساعت

به سنگ می خورد

جناب مورچه به زور بازو

و پشت کارش می نازد

و به ملکه ی تاجدار و همیشه باردارش

به سربازان جانباز

و خدمه ی پرکارش

به سیستم دفاعی

و نظم نظامی اش می نازد

نظم مرا اما

فقط در قاصید و غزلیاتم می توان دید

نه بر میز دل آشوب کارم

که گذرگاه توفان است و

بارانداز قایق های کاغذی

اعتراف می کنم از جناب مورچه کم زور تر و بی دست و پا ترم

با همین دست و پای مختصرم اما

بلدم هر بلایی را که از بالا

بر من نازل شود

به ریتم و رقص تبدیل کنم

مثلا در حیاط همین کافه ی ساحلی

با الفبای تنم

محشری می توانم بر پا کنم

که خواب شیطان را

در قعر دوزخ بیاشوبد

و آرامش فرشتگان را در آسمان

چه برسد به چُرت ِ نیمروزی ِ این دَمَر قدرت

که نمی داند آسیاب

با نیروی اتم هم که بگردد

به نوبت می گردد

جناب مورچه

از کنار لیوان کف کرده ام

خُرده بادامی کف می رود

و ناشیانه وانمود می کند

کار واجب تری دارد

می گویم چه کاری واجب تر از رقص در آفتاب

وقتی از یک لابیرنت نظامی

بیرون زده باشی

اما به رویش نمی آورم

که دست و پای بیش از دو

نه به کار رقص

که فقط به درد چپاول می خورد

و هیچ بالرینی تا به حال

شش دست و پا نرقصیده!

از : عباس صفاری

اگه سی سال پیش پرسیده بودی

از هر آستینم برایت

چند تعریف آماده و کامل

که مو لای درزش نرود

بیرون می کشیدم

در این سن و سال اما

فقط می توانم دستت را

که هنوز بوی سیب می دهد بگیرم

و بازگردانمت به صبح آفرینش

از پروردگار بخواهم

به جای خاک و گِل

و دنده ی گمشده ی من

این بار قلم مو به دست بگیرد

و تو را به شکل آب بکشد

رها از زندان پوست

و داربست استخوان هایت

و مرا

به شکل یک ماهی خونگرم

که بی تو بودنش مصادف

با هلاکت بی برو برگرد.

از : عباس صفاری

تا نرفته بودی

از شکاف پوستت هرازگاه

سرک می کشیدم

و دلی را می دیدم

که به دریای شیطنت می زنی

بی آنکه شیطان

هوایت را داشته باشد

حالا که رفته ای

دوستی جدید از آن سر دنیا

برای ویژه نامه ی هجرتت

از من شعری خواسته است

فقط می توانم بگویم

هجرت نسنجیده ات

بزرگترین اشتباه زندگی ات بود

به شاملو می آید

که مانند یک چنگ نواز مقدونی

میان ابرها بنشیند

و نوایی کلاسیک را

با چنگ زرینش بنوازد

اما تو آن بالا

میان فرشتگانی که اجازه ی خندیدن ندارند

به چه درد می خوری؟

از : عباس صفاری

لازم نیست آلوده کند

سکوت سحرگاهی را

این ساعت دیجیتال

که ادای خروس در می آورد

با قوقولی قوی ضبط شده اش

امشب

وزوز پشه ای هم می تواند

پایان دهد به این تعقیب

و بیدارم کند از خواب

گذشت آن زمان که بی گدار

به خواب می زدم هر شب

این روزها محض احتیاط

هر خوابی را طوری کوک می کنم

که هر وقت اراده کردم

مثل کو کوی ساعت دیواری

کوکو کنان از قلب تاریکی

بیرون بزنم

فعلا اما

خیال بیدار شدن

و از چاله به چاه افتادن ندارم

کفشهای سُربی ام را

با صندل های بال دار پرسیوس

تازه عوض کرده ام

و تازه گریخته ام

از دست قربانیان لت و پار تصادفی شاخ به شاخ

که دستهای خون آلودشان

به یک سانتی شانه ام رسیده بود

خنده های زخمی شان را

هنوز می شنوم که

دور و دورتر می شود

و من هر لحظه نزدیک تر

به اخبار روزنامه ای

که بر میز صبحانه

انتظارم را می کشد.

از : عباس صفاری

خوشا به حال شاعران نظرکرده ای

که بیت اول شعرشان

هدیه ی خدایان است

من اما برای مطلع این شعر

نمی توانستم تا ابدالدهر

در انتظار خدایانی فراموشکار بنشینم

مثل سوار از جان گذشته ای

که در قبیله ی اجدادی ام

می ربوده است

زیر نگاه ناباور مهتاب

دïردانه دختر خان را

از درگاه خیمه ی خواب آلود

من نیز سالهاست

نخستین جمله ی شعرم را

زیر نگاه ناباور فرشتگان

از بارگاه خدایان دزدیده ام

بی گïدار اما

به آب نمی زنم هرگز

از گردباد به عاریه

کفش هایش را می گیرم

از باران تردستی اش

و از چوبه ی دار طنابش را

شنیده ام خدایان نیز

بندگانی را که ناخنک

به دار و ندار دیگران می زنند

اصلن دوست نمی دارند

اما هر از گاه

بنده ی ناشکری از رده ی من

به گوشه ای از ابدیت آنها

دستبرد اگر بزند

به روی مبارکشان نمی آورند.

از : عباس صفاری

شمع نیستم

که به یک فوت تو

کلاه از سرم بیفتد

رسم دهان دوختن نیز تازگی ها

با رواج شکنجه ی روح

یکسره منسوخ شده است

اصلا لازم نیست از این پس

حرفی بزنم

دهانم را باز نکرده دنباله ی حرفم را

پرندگان می گیرند و صدا در صدا

گوش فلک را هم کر می کنند

چه برسد به گوش های تازه تنیده ی تو

تو دیر جنبیدی زرنگ

پیش از آن که سنگ را

به جانب دریا پرتاب کنم

باید دستم را می گرفتی

حالا جلوی این موج ها را که دایره وار

به سمت اسکله ها می روند

دیگر نمی توان گرفت

این را هم بگویمت:

عروسک “وودوئی” که قلب پارچه ای اش را

سوزن باران کرده ای

المثنای من نیست

المثنای من امشب

گربه ی سیاهی است

که راه پس و پیش

اگر نداشته باشد

خیز برمی دارد

به سمت صورت حق به جانبت

و چنگال های تیزش را

نه بر پوستی که قرار است

پشت سر بگذاری

بلکه بر روح تو خواهد کشید

خطوط خونچکانی که به یادگار از من

با خود به ابدیت ببری.

از : عباس صفاری

به من چه که آن شاعر پرتقالی

ترجیح می‌داده است

خر کتک‌خور آسیابانی باشد

اما حسرت گذشته را نخورد

من که پرتقالی نیستم

و نوستالژیک

اگر بگویم هرگز نبوده‌ام

مثل سگ دروغ گرفته‌ام

نه این که بگویم زنگ شتر را

به آزیر آمبولانس

و درشکه‌ی روباز را

برای گردش عصرانه با تو

ترجیح می‌دهم

به واگن متروی زیرزمینی

صحبت از روز و روزگاری است

نه چندان دور

زمانی که شهر

مکانیزم ساده‌تری داشت

و این‌قدر شبیه چرخ گوشت

و نزدیک

به زلزله‌های آخرالزمان نبود

زمانی که ماه

تاج سر پشه‌بندی بود

که مرا پلنگ

و پوست تو را شیر و شکری می‌کرد

و روحمان خبر نداشت

که نیمه‌ی تاریکش روزی

زباله‌دان زمین خواهد شد

و نیمه‌ی آفتابگیرش

در دست مقاطعه‌کاران فضا

کازینوی قماربازان سیارات

شاید تقصیر حال

با زیبایی رو به زوال تو باشد

که من هی به گذشته پرتاب می‌شوم

به روزگاری که غم

آنقدر کوچک بود

که در اشکدان کریستالی می‌گنجید

و دست سرنوشت

از راه راست

منحرفت اگر می‌کرد

ماشین ترمز بریده‌ای نمی‌شدی

در جاده‌ی مارپیچ

چگونه دلم تنگ نشود

برای شبی پرستاره‌تر

خانه‌ای که خلوت‌تر

تویی که زیباتر

منی که دیوانه‌تر

و بستری که کوچک‌تر بود.

از : عباس صفاری

قطار همیشه استعاره‌ی جدایی نیست

از صبحِ این شهر که پیاده‌روهایش

بوی زیتونِ کال و قهوه‌ی شب‌مانده می‌دهد

همان تعداد مسافر می‌بَرَد

که شامگاه بازمی‌آورَد.

تقصیر قطار نیست اگر امشب

از هیچ دریچه‌اش دستی

برای تو بیرون نمی‌آید.

قطارها کِل‌کِل‌کنان

راه خودشان را می‌روند

باد در کُریدورهای ایستگاه

ساز خودش را می‌زند

و پاره‌ابری که بر بالهای پنبه‌ای

به سرعت از برابر دریچه‌ها می‌گریزد

هرگز به آشیانه نخواهد رسید.

روزی دو پاکت سیگار هم دود کنی

تنابنده‌ای نمی‌فهمد

بی‌بادبان به جایی رسیده‌ای

که همسفر دریا دلت باید

ضرب‌الاجل خودش را برساند.

مسافران رفته‌اند

و دستی که صاحبش را هرگز ندیده‌ای

دریچه‌ی گیشه را می‌بندد.

تو مانده‌ای و بر آن‌ سوی سکو

زنی کنار چمدانش

در بی‌حضوری تو ایستاده است

و دم‌به‌دم ساعتش را نگاه می‌کند.

از : عباس صفاری