ای که شعر تلخ چشمات / قصه ی غربت من بود

عینهو نفس کشیدن / دیدنت عادت من بود

میون دفتر شعرام / رو تن سپید هر برگ

با همون خط قشنگت / تو نوشتی :”یا تو یا مرگ ”

ای رفیق نیمه راهم / می دونم که تو نمـُردی

ولی وقتی رفتی انگار / پیش چشمام جون سپردی

گل ناز پرپرم ، ای همدرد / به نبودنت باید عادت کرد

از : اردلان سرفراز

به دادم برس ای اشک

دلم خیلی گرفته

نگو از دوری کی

نپرس از چی گرفته . . .

از : اردلان سرفراز

سکوت اینجا صدای تو

هوا اینجا هوای تو

پر از تکرار این حرفم :

دلم تنگه برای تو

از : اردلان سرفراز

گل ناز پرپر من ، آخرین همسفر من

جای لب های قشنگت ، مونده روی دفتر من

ای که شعر تلخ اشکات ، قصه ی غربت من بود

عینهو نفس کشیدن ، دیدنت عادت من بود

تو یه حرف تازه بودی واسه من ، قصه ی دو نیمه و یکی شدن

تو به عشق یه معنی تازه دادی ، طپش یه قلب و گرمای دو تن

میون دفتر شعرام ، به تن سفید هر برگ

با همون خط قشنگت ، تو نوشتی “یا تو یا مرگ”

ای رفیق نیمه راهم ، می دونم که تو نمردی

ولی وقتی رفتی انگار ، پیش چشمام جون سپردی

گل ناز پرپرم ، ای همدرد . . . . به نبودنت باید عادت کرد !

از : اردلان سرفراز

شب من پنجره ای بی فردا

روز من قصه ی تنهایی ها

مانده بر خاک و اسیر ساحل

ماهی ام ، ماهی دور از دریا

پای من خسته از این رفتن بود

قصه ام ، قصه ی دل کندن بود

دل به هر کس که سپردم دیدم

راهش افسوس ، جدا از من بود

روح آواره ی من بعد از من

کولی در به در صحراهاست

می رود بی خبر از آخر راه

همچنان مثل همیشه تنهاست . . .

از : اردلان سرفراز