در آوارِ خونینِ گرگ‌ومیش

دیگرگونه مردی آنک،

که خاک را سبز می‌خواست

و عشق را شایسته‌ی زیباترینِ زنان

که این‌اش

           به نظر

هدیّتی نه چنان کم‌بها بود

که خاک و سنگ را بشاید.

چه مردی! چه مردی!

                         که می‌گفت

قلب را شایسته‌تر آن

که به هفت شمشیرِ عشق

                                 در خون نشیند
و گلو را بایسته‌تر آن

که زیباترینِ نام‌ها را

                       بگوید.

و شیرآهن‌کوه مردی از اینگونه عاشق

میدانِ خونینِ سرنوشت

به پاشنه‌ی آشیل

                       درنوشت.ــ

رویینه‌تنی

           که رازِ مرگش

اندوهِ عشق و

غمِ تنهایی بود.

□

«ــ آه، اسفندیارِ مغموم!

    تو را آن به که چشم

    فروپوشیده باشی!»

 □

«ــ آیا نه

          یکی نه

                  بسنده بود

    که سرنوشتِ مرا بسازد؟

    من

    تنها فریاد زدم

                     نه!

    من از

          فرورفتن

                   تن زدم.

    صدایی بودم من

    ــ شکلی میانِ اشکال ــ،

    و معنایی یافتم.

    من بودم

    و شدم،

    نه زانگونه که غنچه‌یی

                              گُلی
یا ریشه‌یی

                 که جوانه‌یی

    یا یکی دانه

                 که جنگلی ــ

    راست بدانگونه

    که عامی‌مردی

                     شهیدی؛

    تا آسمان بر او نماز بَرَد.

□

    من بی‌نوا بند‌گکی سربراه

                                   نبودم

    و راهِ بهشتِ مینوی من

    بُز روِ طوع و خاکساری

                              نبود:

    مرا دیگرگونه خدایی می‌بایست

    شایسته‌ی آفرینه‌یی

    که نواله‌ی ناگزیر را

                           گردن

                                کج نمی‌کند.

    و خدایی

    دیگرگونه

    آفریدم».

□

دریغا شیرآهن‌کوه مردا

                           که تو بودی،

و کوهوار

پیش از آن که به خاک افتی

نستوه و استوار

                  مُرده بودی.

اما نه خدا و نه شیطان ــ

سرنوشتِ تو را

                  بُتی رقم زد

که دیگران

           می‌پرستیدند.

بُتی که

        دیگران‌اش

                   می‌پرستیدند.

از : احمد شاملو