از دست های گرم ِ تو
کودکان ِ توأمان ِ آغوش ِ خویش
سخن ها می توانم گفت
غم ِ نان اگر بگذارد .
نغمه در نغمه در افکنده
ای مسیح ِ مادر ، ای خورشید !
از مهربانی ِ بی دریغ ِ جان ات
با چنگ ِ تمامی ناپذیر ِ تو سرودها می توانم کرد
غم ِ نان اگر بگذارد .
رنگ ها در رنگ ها دویده ،
از رنگین کمان ِ بهاری ِ تو
که سراپرده در این باغ ِ خزان رسیده برافراشته است
نقش ها می توانم زد
غم ِ نان اگر بگذارد .
چشمه ساری در دل و
آبشاری در کف ،
آفتابی در نگاه و
فرشته ای در پیراهن ،
از انسانی که تویی
قصه ها می توانم کرد
غم ِ نان اگر بگذارد .
از : احمد شاملو