کاروان شهید رفت از پیش
وآن ما رفته گیر و می‌اندیش
از شمار دو چشم یک تن کم
وز شمار خرد هزاران بیش
توشهٔ جان خویش ازو بربای
پیش کایدت مرگ پای آگیش
آن چه با رنج یافتیش و به ذُل
تو به آسانی از گزافه مَدیش
خویش بیگانه گردد از پی سود
خواهی آن روز؟ مزد کمتر دیش
گرگ را کی رسد ملامت شیر
باز را کی رسد نهیب شَخیش
از : رودکی
پ.ن:
ــ رودکی این شعر را در مرثیه شهید بلخی سروده است.
ــ پای آگیش : آنچه به پا آویزد یا بپیچد
ــ مدیش : ندهی آن را
ــ به ذل : به خواری
ــ کمتر دیش : کمر به او بده
ــ شخیش : مرغی کوچک و خوش آواز
مرا بجـان تـو سوگند و صعــب سـوگنــدی
که هرگز از تو نگردم نه بشنوم پندی
دهنـــد پنــدم و مـــن هیچ پنــد نپـذیــرم
که پنـد سـود ندارد به آرزومندی
شنیده ام که بهشت آن کسی تواند یافت
که آرزو برســانـد بــه آرزومنـدی
هزار کبـــک نــدارد دل یکــی شاهیــن
هـزار بنــده نــدارد دل خـداونــدی
تـرا اگــر ملــک چینیــان بدیــدی روی
نمــاز بردی و دینــار بـــر پراکنـدی
و گـر تــرا ملــک هنــدوان بدیــدی موی
سجود کردی و بتخانه هاش برکندی
بـه منجنیـق عـذاب انـدرم چو ابـراهیــم
بــه آتش حسراتـم فکنــد خواهنـدی
تــرا سلامــت باد ای گــل بـهـار بهشـت
که سوی قبـله رویت نماز خواننـدی
از : شهید بلخی
کانون ادبی زمستان
