در گَردِ غربت آیینه‌دار خودیم ما
یعنی ز بیکسانِ دیار خودیم ما
دیگر ز سازِ بیخودیِ ما صدا مجوی
آوازی از گسستن تارِ خودیم ما
از بس که خاطر هوس گل عزیز بود
خون گشته‌ایم و باغ و بهار خودیم ما
ما جمله وقفِ خویش و دلِ ما ز ما پُرست
گویی هجومِ حسرت کارِ خودیم ما
رویِ سیاهِ خویش ز خود هم نهفته‌ایم
شمعِ خموشِ کلبه‌یِ تار خودیم ما
در کار ماست ناله و ما در هوای او
پروانه‌ی چراغ مزار خودیم ما
غالب چو شخص و عکس در آیینه‌ی خیال
با خویشتن یکی و دچار خودیم ما!
از : میرزا اسدالله غالب دهلوی
کانون ادبی زمستان
