به شب که مرا با تو آشنا کرده
توسل می جویم
باشد که مرا بشنود
باشد که در تمام طول بیداری با من باشد
آه ای شب نزدیک
روح مرا بگیر و برایش ببر
به او بگو
این اشتهای آن دو چشم است برای دیدن رویای تو
که از آتش و لهیب حکایت می کند
تو که خود زیباترین کلمات و شب هایی
کیستی تو ؟
امان از سستی واژگانم امان از ناتوانی ام
امان از برباد رفتنم در تو
کیستی تو ؟
جهان هستی و هیچ جهانی چون تو نیست
آسمان هستی و باران و شمیم
تو آن صدای شب زنده داری
صدای چکیدن دانه های باران
زمستان و بهارهستی
شب های تابستانه هستی
از آن زمان که به تو دل دادم جهان دگرگون شد
و تو بدل به خواب و رویا و بیداری من شدی
امان از اشتیاقم برای تو
کاش بدانی با تو چگونه محو می شوم
و چقدر خواهم مرد اگر چشمانم در پیشگاه تو بایستند
در تلفظ نامت شهدی ست که دهانم نمی شناسدش
پس هرگز بدنیا نیامده ام و هرگز نبوده ام جز بخاطر تو
از : سهام الشعشاع
ترجمه از : سودابه مهیجی
- شاعران خارجی, شعر
- ۲۷ فروردین ۱۴۰۱
عشق تو پرنده‌ای سبز است
پرنده‌ای سبز و غریب…
بزرگ می‌شود همچون دیگر پرندگان
انگشتان و پلک‌هایم را نوک می‌زند…
چگونه آمد؟
پرنده‌ی سبز کدامین وقت آمد؟
هرگز این سؤال را نمی‌اندیشم محبوب من!
که عاشق هرگز اندیشه نمی‌کند.
عشق تو کودکی‌ست با موی طلایی
که هر آن‌چه شکستنی را می‌شکند،
باران که گرفت به دیدار من می‌آید،
بر رشته‌های اعصاب‌ام راه می‌رود و بازی می‌کند
و من تنها صبر در پیش می‌گیرم.
عشق تو کودکی بازیگوش است
همه در خواب فرو می‌روند و او بیدار می‌ماند…
کودکی که بر اشک‌هایش ناتوانم…
*
عشق تو یکه و تنها قد می‌کشد
آن‌سان که باغ‌ها گل می‌دهند
آن‌سان که شقایق‌های سرخ بر درگاه خانه‌ها می‌رویند
آن‌گونه که بادام و صنوبر بر دامنه‌ی کوه سبز می‌شوند
آن‌گونه که حلاوت در هلو جریان می‌یابد
عشق‌ات، محبوب من!
همچون هوا مرا در بر می‌گیرد
بی آن‌که دریابم.
جزیره‌ای‌ست عشق تو
که خیال را به آن دسترس نیست
خوابی‌ست
ناگفتنی… تعبیرناکردنی…
به‌راستی عشق تو چیست؟
گل است یا خنجر؟
یا شمع روشنگر؟
یا توفان ویران‌گر؟
یا اراده‌ی شکست‌ناپذیر خداوند؟
*
تمام آن‌چه دانسته‌ام همین است:
تو عشق منی
و آن‌که عاشق است
به هیچ چیز نمی‌اندیشد…
از : نزار قبّانی
ترجمه از : سودابه مهیّجی
- شاعران خارجی, شعر
- ۲۳ خرداد ۱۳۹۴
کانون ادبی زمستان
