خسته بودیم و جاده لج می‌کرد
راه را بی بهانه کج می‌کرد
بی تفاوت به راه می‌رفتیم
باز هم اشتباه می‌رفتیم
مثل دیوانه‌ای که می‌داند
اینکه دیوانه هست و می‌ماند
عشق را جور دیگری دیدم
اینکه هرگز تو را نفهمیدم
مثل یک اتفاق افتادی
زندگی را تو یاد ِمن دادی
من پر از خاطرات بد بودم
من فقط اشک را بلد بودم
مثل کابوس‌های تکراری
سال‌هایی که کنج انباری
خنده در جیب‌های شب جا ماند
” من ” برای همیشه تنها ماند
با تو فردا دوباره روشن شد
مپل هر شایدی که حتماً شد
غرق رویای آخرین ” امروز ”
خوب بودیم تا همین امروز
تا رمان ِ سیاه ِ قابی که …
هر دو تسلیم ِ انتخابی که …
من، تو، یا مرگ، مرگ بی تردید
بغض نارنجکی که می‌ترکید
منفجر شد تمام این رویا
عشق پاشید روی کاغذها
در دل قاب عکس‌مان مردی
مثل لبخند من ترک خوردی
باز این عکس بود و چشمانش
قفل این قاب بود و زندانش
عشق حتی هنوز حس می‌شد
چشم در چشم منعکس می‌شد
آخر جاده را عوض کردی
تا بگویی که بر نمی‌گردی

از : مهسا زهیری

این روز ها عجیب دلم در هوای اوست

این شعر های خسته تمامش برای اوست

فریاد واژه‌ها به فدایش که سوختن

در خلوت و سکوت فقط ادعای اوست

دیگر نگاه شهر به من جور دیگریست

انگار سال‌هاست که عاشق ندیده‌اند

بیگانه‌اند و دوست که فرقی نمی‌کند

دیگر تمام مردم دنیا غریبه‌اند

آن روزها دلم به هوای تو می‌سرود:

برگرد تا هنوز به یاد تو زنده‌ام

من زنده‌ام هنوز ولی عشقمان چه شد؟

می‌گیرد از دروغ خودم باز خنده‌ام

دیدی امید جای خودش را به یأس داد

من ماندم و نگاه تو و اشک ِ انتظار

این جاده‌های یأس کجا می‌برد مرا

آه ای خدا چه بر سرم آورده روزگار

از : مهسا زهیری