امروز :سه شنبه ۲۹ اسفند ۱۴۰۲

 

خانمانـسوز بود آتـــــش آهـــــی گاهـــــی         

ناله ای میشکند پشت سپاهی گاهی

 

گر مقـدّر بشود سـلک ســــلاطــین پویـــد         

سالک بی خــــبر خفـته براهــی گاهی

 

قصه یوسف و آن قوم چه خوش پنـدی بود         

به عزیزی رسد افتـــاده به چاهی گاهی

 

هستی ام سوختی از یک نظر ای اختر عشق   

آتـــش افروز شود برق نگــــاهی گاهی

 

روشنی بخش از آنم که بسوزم چون شمع        

رو سپیدی بود از بخت سیاهی گاهی

 

عجبی نیـست اگر مونس یار است رقـیب         

بنشـیند بر ِ گل، هرزه گیــــاهی گاهی

 

چشـم گریـــــان مرا دیدی و لبخـــــند زدی         

دل برقصد به بر از شوق گنـاهی گاهی

 

اشک در چشـم ، فریبـــنده ترت میـــبینـم         

در دل موج ببـــــین صورت ماهی گاهی

 

زرد رویــــی نبــــود عیـــــب، مرانم از کوی         

جلـــوه بر قریه دهد، خرمن کاهی گاهی

 

دارم امیّـــــد که با گریه دلــت نرم کنـــــم         

بهرطوفانزده، سنگی است پناهی گاهی

 

 

از : رحیم معینی کرمانشاهی

 

عاشقم ، ای ساقی ِ میخانه راهی ده مرا

سایه ی همّت اگر داری ، پناهی ده مرا

 

کاسه ی صبرم شکست ای دستگیر بی دلان

بهر ِ تسکین ِ غمم ، جانسوز آهی ده مرا

 

حال کز دستم نیاید کار خیری بهر خلق

درخور ِ دریای ِ بخشایش ، گناهی ده مرا

 

تا در این ظلمت سرا از گمرهی آیم بـُرون

جلوه گر در آسمان ِ بخت ، ماهی ده مرا

 

خار ِ غم در این چمن ، بشکسته صدها بر دلم

باغبانا گل نمی خواهم ، گیاهی ده مرا

 

تا رهم از دست ِ افسونکار ِ یارانِ حسود

خوابگه چندی به عزلتگاه ِ چاهی ده مرا

 

محفل نخوت فروشان را به خودخواهان ببخش

در کنار باده نوشان ، جایگاهی ده مرا

 

از : معینی کرمانشاهی

ادامه مطلب
+

خبرنامه سایت

تبليغات

لیست شاعران

منو اصلی