امروز :سه شنبه ۲۹ اسفند ۱۴۰۲

لبخند می‌زدم به مسلسل‌ها

از لمس اشک‌هات برآشفتم

در کوچه‌هام بوی چه می‌آمد

من پشت ماسک با تو چه می‌گفتم

 

از پشت ماسک، عاشق تو بودم

از پشت ماسک، بوسه فرستادی

در پس‌زمینه خسته و هجوآمیز

میدان خون‌گرفته‌ی آزادی

 

آن سمت زوزه‌های موتورها بود

این سمت، خشم له شده در مشتت

سنگر گرفته بود کسی پشتم

سنگر گرفته بود کسی پشتت

 

از تو که خودکشی شدنِ مرگی

از من که غرق‌ها شده‌ام در سم

بدجور واضح است نمی‌ترسی

بدجور واضح است نمی‌ترسم

 

من می‌دوم تمام بیابان را

در انتظار آب نخواهم مُرد

این قلب من! گلوله بزن سرباز!

من توی رختخواب نخواهم مُرد

 

دیوانه‌وار هستی و زیبایی

آرایش لبان و تنت قرمز!

لب‌های خونی‌ات درِ گوشم گفت:

«غمگین نشو به خاطر من هرگز

 

من سرنوشتِ خواستنِ فریاد

در خاورِ میانه‌ی غمگینم

من در توام… میان تنت، روحت…

از پشت پلک‌های تو می‌بینم

 

فردا که روز خنده و آزادی‌ست

من در میان سینه‌ی تو شادم

حبسم بکن میان نفس‌هایت

من توی دست‌های تو آزادم»

.

چشم تو بسته می‌شود آهسته

نبضت سکوت می‌کند از فریاد

من گریه می‌کنم… و از این به بعد

به صبر خود ادامه نخواهم داد

 

دیگر بس است مردنِ با لبخند

کافی‌ست این شکنجه و خاموشی

من انتقامِ حرکتِ تاریخم

دیگر نه بخششی، نه فراموشی!

 

فردا که روز حتمی آزادی‌ست

فردا که روز خنده و خوشحالی‌ست

تو در منی، کنار منی امّا

جای تو در تمام جهان خالی‌ست

 

ما «عشق سال‌های وبا» بودیم

در صفحه‌های کنده‌ی از تقویم

یا اینکه در مکان بدی بودیم

یا اینکه در زمان بدی بودیم

 

این داستان مسخره‌ی ما بود

غمگین و ناتمام‌تر از هر چیز

عشقی که مانده است از آن یک مرد

که گریه می‌کند وسطِ پاییز…

 

 

 

از : سیدمهدی موسوی

 

 

شاید دل تمامی «ایران» گرفته بود!

شب بود و پشت پنجره توفان گرفته بود

 

یک جفت شمع، یک شب جمعه! دوچشم تر

و دختری که شام غریبان گرفته بود

 

بابا میان هاله ای از نور زرد رنگ

در خاطرات خسته ی من جان گرفته بود

 

گفتم: بمان!… و کاش همان لحظه ی شگفت

این روزهای شبزده پایان گرفته بود

 

لبخند زد…. و در دل شب ناپدید شد

تا صبح، پشت پنجره باران گرفته بود

 

 

از : سیدمهدی موسوی

 

ادامه مطلب
+

میــدان جنــگ، در وســط عــشق و خــون و دود

مردی درست مثل خودش ایستاده بود

 

بـــر لـ*ـختـــی زمـــین پـــر از درد مانـــده بـــود

دشمن رسیده بود ولی مرد مانده بود

 

یــک فرصــت خــالی و یــک اســمان غــرور

با یک خشاب خالی و یک آسمان غرور

 

می خواست تا همیشه در آنجا بایستد

می خواست در مقابل دنیا بایستد

 

آمـــاده بـــود تـــا کـــه بمیـــرد بـــرای دیـــن

آماده بود تا که بمیرد، فقط همین!

 

فرصت برای فلسفه و گفتگو نبود

یک شهر بود و مرد، کسی غیر از او نبود!

 

آهـــسته بـــر مـــزار شـــهیدان نگـــاه کـــرد

بر حجم بی نهایت انسان نگاه کرد

 

دشمن رسیده بود به پایین تپه ها

آن مرد ایستاد کنار خود خدا

 

دشـمن رسـید، جنــگ همـان لحظـه درگرفــت

آن مرد ایستاد … سپس بال و پر گرفت

 

پرواز کرد از وسط دستهای خاک

و جا گذاشت یک جسد و یک عدد پلاک

 

دشمن رسید، شهر لگدمال شد ولی…

دشمن از این معامله خوشحال شد، ولی…

 

هر چند مرد قصه نترسید، آمدند!

خفاشها به خانه ی خورشید آمدند

 

می خواستند فاتح تقویم ها شوند

از هیچ آمدند که شاید خدا شوند

 

باران گرفت و موشک و رگبار تیر … آه!

سال سیاه، ماه سیاه و شب سیاه!

 

می خواستند بودن مارا عوض کنند

می خواستند اسم خدا را عوض کنند

 

می خواستند … عقربه ی شب درنگ کرد

نمی خواستند… مرد نمی خواست، جنگ کرد!

 

می خواستند… جنگ ولیکن ادامه داشت!

می خواستند … خون شهیدان نمی گذاشت!

 

و هـشت ســال حملــه ی شـیطان ادامــه داشــت

رگبار خون به دامن ایران ادامه داشت

 

و هــشت ســال آمــد و رد شــد، زمــان گذشــت

و هشت سال تلخ که بر عاشقان گذشت

 

و هــشت ســال رفــت، فقــط آســمان گر یــست

از ما شکست خورد، هر آنچه نگفتنی است…

 

حــالا چــه مانــده اســت از آن روزهــای صــبر

جز چند سنگ قبر و به جز چند سنگ قبر

 

جز چند سنگ قبر که در باد مانده اند

جز خاطرات جنگ که در یاد مانده اند

 

با اینکه لحن بارش باران عوض شده است

با اینکه استقامت یاران عوض شده است

 

با اینکه هر کس آمده بازیچه ی خود است

با اینکه رقص بندری گرگ ها مُد است!

 

گرچه گلوی سبز تو خاموش گشته است

آن سالهای سخت فراموش گشته است

 

بـــا اینکـــه خـــسته انـــد تمـــام تقیه ها

بــا اینکــه روســری شــده کــل چفیه ها

 

بــا اینکــه بــا جنــون و غــم مــرد، بــد شــدند

و بنزهـــا کـــه از جـــسد مـــرد، رد شـــدند

 

گرچــه بــه مــرد تهمــت کــار غلــط زدنــد

و مـــرد را ز دفتـــر تـــاریخ خـــط زدنـــد

 

با اینکه مَرد، مَرد… و با اینکه مَرد… آه!

اینگونه بود قصه ی مردان بی گناه

 

با اینکه رفته است و تنی سرد مانده است

بر روی حرفهای خودش، مرد مانده است!

 

 

از : سیدمهدی موسوی

ادامه مطلب
+

به سیمهای خار/دارد می رود کجا؟!

تنهایی بزرگتر است یا تو؟!

که هر چه می رویم نمی رسیم

به پلاکت که خانه ای نداشت!

ده سالم بود که رفتی

سی سالم است که برنگشته ای

از حرف هایت

از سیم های خار/داری می روی کجا؟

که با چشمهای بسته نمی شود پیدایت کرد

که با چشمهای باز نمی شود پیدایت کرد

حتی نمی گویی سُک سُک

که باخته باشم

بازی بلد نیستی

فقط تفنگ خسته ای داری

و پلاکی که خانه ندارد

«ـ کجایی؟»

من نبودم

حتی مادر هم نبود

سیمهای خارداری بود که

تنت را جاگذاشته بودی تویشان

فراموشکار شده ای

مثل من که یادت رفت

مادر که یادت رفت

که یادم می روی قرص هایم را

سر موقع دور بیندازم

که هوایی ات بشوم از پلاک خانه ها

که نداشتی

از این سیمهای خار/دارم میگردم

دور خودم

و پیدایت نمی کنم

که آنقدر قایم شده ای

که هیچ سُک سُکی

به گوش ات نمی رسد

«ـ کجایی؟»

من نبودم

مادر هم نبود

قرص هایم بود

که توی دستشویی پایین می رفتند

فراموش کار شده ام

هیچ چیز را پیدا نمی کنم

حتی سیمهای خار/دارم می روم کجا؟!

حتی پلاک خانه را …

 

 

 

از : سیدمهدی موسوی

 

ادامه مطلب
+

شدیم آتش و بوی جهنم آوردیم

برای مدفن گمنامتان غم آوردیم

 

رسیده اید به جایی که قله ی عشق است

رسیده ایم به جایی که … ما کم آوردیم!

 

شبی دراز شده، اعتراضها مُرده

غرور در دل «بازی درازها» مُرده!

 

قرار تازه ی من توی کوچه ساعت هشت

و بی قراری تو توی جبهه «سردشت»

 

و بی قراری تیر و تو، توی «چزّابه»

هزار دختر و من، پیتزا و نوشابه!

 

نخواستم که به من درس اب ونان بدهی

مرا گرفته و از خواب تکان بدهی

 

نخواستم که بگویم :”پدر بمان با من”

زمین نخواست تو را تا به من زمان بدهی

 

نخواستم که بگویم چه میشود بی تو

نخواستم که به من راه را نشان بدهی

 

قبول”کردی و کردم جدایی و غم را”

که خواستی بروی تاکه “امتحان”بدهی

 

نخواستم بنویسم زمانه از سنگ است

نخواستم بنویسم ولی دلم تنگ است

 

برای تو که مرا بیش و بیشتر بودی

صدای اطمینان، روی قفل در بودی!

 

برای تو که دوباره مرا بغل بکنی

تویی که از دل این بچه با خبر بودی

 

برای اسم قشنگت که یاری ام می داد

طلسم آرامش، موقع خطر بودی

 

برای تو که تمامی خوبهای منی

برای تو که خلاص کنم: پدر بودی!

 

قرار شد که به من غربت جهان برسد

قرار شد پدر من به آسمان برسد

 

که منتظر باشم تا دوباره در بزنی

کسی بیاید و تنها پلاکتان برسد!

 

تو نیستی و من و برج های تکراری

تو نیستی و من و عشق های بازاری

 

تو نیستی و مرا می جوند هی شک ها

تو نیستی و من و خنده ی مترسک ها

 

تو نیستی و من و روزهای شب زده ام

تو نیستی و من و قلب خارج از رده ام!

 

تو ساختی همه ام را، اگرچه سوختمت

که توی «کنگره» با سکه ای فروختمت

 

فروختم همه ی خاطرات دورم را

فروختم همه خویش را، غرورم را

 

فروختم به سر انگشتها و تحسین ها

و گم شدم وسط بوق ها و ماشین ها

 

و گم شدم وسط شهر بازی و مُدها

میان خنده ی «هرچند»ها و «لابد»ها

 

و گم شدند تمامی آن اصولی که …

و گم شدم وسط کیفهای پولی که …

 

پدر! صریح بگویم، صریح و بی پرده

پدر! نگاه بکن: مهدی ات کم آورده

 

بگیر دست مرا مثل کودکی هایم

بگیر دست مرا، پا به پات می آیم

 

بگیر و پاره کن این روزهای زشت مرا

به دست حادثه نسپار سرنوشت مرا

 

شبی دراز شده، اعتراض ها مُرده

غرور در دل «بازی دراز»ها مُرده

 

قرار تازه ی من توی کوچه، ساعت هشت

و بی قراری تو توی جبهه «سردشت»

 

و بی قراری تیر و تو، توی «چزّابه»

هزار دختر و من، پیتزا و نوشابه!

 

شبی که غصه ای از بیشتر نخواهد شد

شبی دراز که دیگر سحر نخواهد شد

 

نشسته است زمستان، بهار خوابیده

شبی که ساعت شماطه دار خوابیده

 

بگیر دست مرا، مثل مُرده ها سردم!

پدر! کمک بکن از راه رفته برگردم!

 

که از زمانه بپرسم: چرا، چرا و چرا؟!

که افتخار کنم عکس روی طاقچه را

 

که افتخار کنم خنده ی قشنگت را

که باز بوسه زنم لوله ی تفنگت را

 

که باز زنده کنم خاطرات دورم را

که پس بگیرم از این سالها غرورم را!

 

هزار ترکش اندوه، مانده توی سرم

نگاه می کنم و از همیشه گیج ترم

 

هزار مدفن گمنام روبروی من است

هزار ابر لجوجند توی چشم ترم

 

که بیست سال گذشته است، بیست سال تمام

هنوز منتظرم، مثل قبل منتظرم!

 

نمی رسیم به هم مثل ریلهای قطار

که آسمان تو دور است و من شکسته پرم

 

تمام عشق، تمام زمان، تمام زمین

تمام شعر من و اشک های مختصرم

 

تمام آنچه که باید، تمام آنچه که نیست

برای خوب ترین واژه ی جهان: پدرم!

 

 

 

از : سیدمهدی موسوی

 

نعش هفتاد و دوتا قمقمه در خون مانده

جاده خالی ست فقط لاله ی گلگون مانده

 

عشق، از سنگر زخمیت به غارت رفته ست

جشن پیروزی این لشکر ملعون مانده

 

کاشکی چرخ زمان رو به عقب برگردد

آرزویی ست که در سینه ی اکنون مانده

 

همه رفتند از اینجا، فقط از دشت جنون

اشک لیلا و تن بی سر مجنون مانده

 

این که پوشیده به خود جامه ی مشکی شب نیست!

روز پیش است که با چهره ی محزون مانده

 

تا ابد دور همین ثانیه ها می چرخد

هر که از دایره ی حادثه بیرون مانده

 

قلم از پای فتاده ست… و دفتر گیج است

شاعر غمزده در هق هق مضمون مانده

 

صبح جای غزل تازه ی شاعر خالی ست

وسط دفتر او لکه ای از خون مانده… .

 

 

 

از : سیدمهدی موسوی

 

تبعید فلسفه به شب من، از بحث باغچه سرِ یک گل

پایان سال گریه و امید، آغاز روزهای تحمل

 

در حین کار تجربه کردن، در انتظار تجربه کردن

دیوانه وار تجربه کردن، با شیشه های خالی الکل

 

تنهایی از قضاوت تن‌ها! از پشت بام دیدن دنیا

مانند کوه خسته و برجا، درد رسیدن به تکامل

 

آیینه ای که از تو بمیرم، بیماری سکوت بگیرم

تکرار ِ دردناک ِ به […]م، در پچ پچ ِ جماعت کـ*ـخل

 

مکث و فرار یک بُز کوهی، از ترس ارتباط گروهی

تثبیت چند عقده ی روحی، سرکوب چندجور تمایل

 

از چشم هات مست و خرابم، شب ها نمی شود که بخوابم

بدجور می دهند عذابم اجزای گریه دار تو در کل!

 

از آتش ِ گرفته به جنگل، از خواب های این شب تنبل

دل بسته ای به برق مسلسل، دل بسته ام به دُور تسلسل…

 

 

از : سیدمهدی موسوی

 

یک چراغ خـاموش است، یک چراغ روشـن نیست!!

کوچـه ای که تـاریک است جای شعر گفتن نیست

 

هـر دو پـوچ می مانیم، هـر دو پـوچ مـی میریـم

من که عـاشق او بود، او که عـاشق من نیست

 

مثـل اشتباهی محض، در تضاد با خـویشیـم

آدم آهنـی هستیم، جنسمان از آهن نیست

 

مــرد مــثـل دخـتــرهــا، گــریــه مـی کـنــد آرام

زن اگر چه بغض آلود، فرض می کند “زن” نیست

 

بی پنـاه و سرگـردان، در تمام این ابیـات

اتّفاق می افتد، شاعری که اصلا نیست

 

بــاز شعــر مـی گـویـم، گــرچه خــوب مـی دانــم

شعر فلسفه بازی ست، جای گریه کردن نیست!

 

 

 

از : سیدمهدی موسوی

 

 

از گریه ام در خانه ای در حال ویرانی

از «چیز»هایی که نمی گویم… که می دانی…

شهریور است و شهر ما عمری ست پاییز است

«چیزی» نمی گویم که می دانی دلم «چیز» است

فریاد تو از زخم ها در بُهت سالن ها

تا حال مردم با کلیپ رقص «رپ کُن»ها!

این روزها… این روزها بدجور بی رحمند

این «هیچ کس»هایی که دردت را نمی فهمند

چشمان تو خونی، لبت خونی، دلت خونی

«از تو بدش می آید» این دنیای طاعونی

می ترسی از این دشنه ها که داخل سینی ست

می ترسی از دنیا که قبرستان غمگینی ست

یاران ما مُردند از بس روز و شب مُردند

شب دزد آمد… خانه را، ویرانه را بردند!

ورچیده شد پای من و تو، «شاملو»، تاریخ…

گاو «حسن» را پشت ِ میز ِ شام ها خوردند

قبل از شروع بازی ات، زد سوت پایان را

در ماه «تیر»ش تجربه کردیم «باران» را

که روزها خوابید و خوابیدیم در رؤیا

شب ها جلوی چشممان بردند یاران را

«در سال بد در سال باد و سال اشک و شک»

در سال پیدا کردن ِ هر جرم بی مدرک!

خوردیم و می خوردیم! این قانون آخور بود

زیر شکم خالی شد و توی شکم پُر بود

یک بسته خواب آور، سرنگ ِ پُر شده از هیچ

در دست های خسته ی آقای «دکتر» بود

که مرده بودیم و هنوز این زندگی جان داشت

یک درصد ِ ناچیزتر، امّید امکان داشت

سارا اناری داشت غیر از قلب مجروحش

بابا سوار اسب می آمد، کمی نان داشت

می سوخت از تب، خواب های واقعی می دید

بیمار روی تخت من، بدجور «هذیان» داشت

نصف جهان در رقص شد، نصف جهان در خون

گل داد آخر سینه های عاشقان در خون

خاموش شد مثل چراغی آخر ِ دنیا

فریادهای آخرین «آوازه خوان در خون»

خاموش شد تاریخ… قرن بی فروغی بود

جز «فصل سرد» تو، همه چیزش «دروغی» بود!

خفاش ها انگار با فانوس همدستند!

خاموش شد تاریخ… نه! لب هاش را بستند

«وقتی که» ترس از سایه ات… پاییز ِ بی حرفی

«وقتی که» اشک ِ «فاطمه» در یک شب برفی

دلشوره ی دائم از این دنیای پیچاپیچ

«وقتی که» «هیچ ِ هیچ ِ هیچ ِ هیچ ِ هیچ ِ هیچ!!!»

درد است… درد مشترک! آری برادرجان…

از خانه ی دلگیر من تا «کلن» در «آلمان»

دیوانه ام! احساس هایی از غلط دارم

که گریه ام… که گریه ام… دارم فقط… دارم…

که شمع های روی کیکت خوب می دانند

که دوستم داری و خیلی دوستت دارم…

از : سیدمهدی موسوی

اتفاق است اینکه با یک شعر، آنکه با یک نگاه می افتد

می زند زل به «چشم» غمگینی … و به روز «سیاه» می افتد

 

سالها حوض بی سر و پایی فکرهای بدون شرحی داشت

حال روی جنازه ی سنگیش روزها عکس ماه می افتد!

 

هوس و عشق از ازل با هم دشمنان همیشگی بودند

بعد تو آمدی و دنیا دید: عشق هم به گناه می افتد

 

خواستم انتهای غم باشی، شعر خواندم که عاشقم باشی

گفته بودند و باز یادم رفت: چاهکن توی چاه می افتد!

 

عشق مثل دونده ای گیج است، گاه در راه مانده می بازد

گاه هم پشت خطّ پایانی توی یک پرتگاه می افتد

 

دست می لرزد از… نمی داند! عقل شک می کند به بودنِ خویش

من منم! تو تویی! تو، من، من، تو… بعد به اشتباه می افتد!!

 

مثل کابوس دردناکی که شخصیت های واقعی دارد

می رود سمت ِ … دور می گردد، می دود سوی ِ … آه! می افتد

 

زندگی ایستگاه غمگینی ست اوّل جاده های خیس جهان

چمدانی که منتظر مانده، اتوبوسی که راه می افتد…

 

از : سیدمهدی موسوی

پشت پلاک نوزدهم هستی

از خانه های کوچک شهریور

نزدیک می شود شبح ِ پاییز

گنجشک پر، کلاغ ولی پر پر

 

گیتار می زنی وسط هق هق

انگار در مراسم تدفینت

از شمع های گریه کنان در باد

از جشن ِ بی تولد ِ غمگینت

 

این شعر را برای تو می میرد

مردی که روزهای بدی دارد

از ابتدای قصه ی ما بد

این قصه انتهای بدی دارد

 

این روزهای خستگی و تردید

این روزها که مُردنمان عادی است

دلخسته از بهشت و جهنم ها

تنها بهشت گمشده آزادی است

 

تلخم!…ببخش! مثل خودم تلخم

این قهوه خواب سوخته ای دارد

می خواندت به لهجه ی اشک و خون

گرچه لبان دوخته ای دارد

 

سی سال و سال و سال ورق خوردی

هر روز، روز و صفحه ی آخر بود

گفتند: شب تمام شده … دیدیدم

بد رفته بود و نوبت بدتر بود

 

غم هایمان خلاصه ی تاریخ است

لبخندها و شادی مان زوری…

ای کاش شانه های غمت بودم

لعنت به مرز و فاصله و دوری

 

پر می زنند جوجه کلاغانم

که می وزد به بغض مترسک، باد

ای سالگرد ِ مردن ِ تدریجی

سی سالگیت بر تو مبارک باد

 

 

 

از : سیدمهدی موسوی

 

دو چشم تر، آوردم که تر قبول کنی

دلی شکسته برایت، اگر قبول کنی

 

به جای اسم فرستنده می نویسم:باد

که شرم داری از این پسر قبول کنی!

 

نه اینکه خانه ی تو جای هیچ من باشد

که راضی ام فقط از پشت در قبول کنی

 

غرور هست و خدا هست و گریه ای هم هست

و این ترانه، اگر بیشتر قبول کنی!

 

چه می شود که بگویم بمان، بمانی و بعد

بگویمت که مرا هم ببر، قبول کنی

 

شب وصال قشنگ است با شما هر جور

اگر که حتی وقت سحر قبول کنی

 

دلم به قیمت عشقت! در انتظار توام

که این معامله را با ضرر قبول کنی

 

همیشه در قفس چشم هات خواهم ماند

اگر پرنده ی بی بال و پر قبول کنی

 

برای گفتن از تو غزل مجال کمی است

امیدوارم، این مختصر قبول کنی

 

 

از : سیدمهدی موسوی

 

خبرنامه سایت

تبليغات

لیست شاعران

منو اصلی