موهــایم را ، در آسیــاب ،
سفیـــد کـــرده ام …
امــــا ، پـی رو سیــاهی آینـــه ها ،
بیهـــــوده می چـــرخم ؛
ایــــن آرد لعنتـــی ،
با هیچ بــارانـی ،
خمـــیر نمی شود …
من ، جـــوانی ام را ،
جـــایی میان ،
تکـــرار بیست سالگی تو ،
جــــا گذاشته ام …
از KAWA: