امروز :شنبه ۱ اردیبهشت ۱۴۰۳
شعر

۴۲۷

 

دیگه هر چی می خونم ، داد می زنم نمی رسه

این صدا حتی دیگه به حنجرم نمی رسه

 

کوک آسمون تمومه ، این صدای آخره

نم نم تگرگه ، هر چی هست هوای آخره

 

نه تو آسمون ، نه من پرنده ی در به درم

نه تو سنگی ، نه من اون پنجره ی پر سفرم

 

یه نیگا به پشت سر ، یه سینه رو به آسمون

یه نیگا به پشت در ، یه دل میون کهکشون

 

من صدای پر پر کبوترای آخرم

دام عاشقونه ی هوای بیرون درم

 

ماه رو طناب رختم ، لای شاخه های بید

شعر برگای درختی که به ابرا نرسید

 

نشد از گریه ی هم پنجره هارو وا کنیم

نشد از دیوارا رد شیم و شبو صدا کنیم

 

من صدای آخر کبوترای پر پرم

یه طناب ، یه تور پاره ، یه هوای پر پرم

 
از : طه شهیدی

 

FacebookTwitterLinkedIn
دیدگاه ها
تعداد دیدگاه ها : بدون دیدگاه






خبرنامه سایت

تبليغات

لیست شاعران

منو اصلی