دیگه هر چی می خونم ، داد می زنم نمی رسه
این صدا حتی دیگه به حنجرم نمی رسه
کوک آسمون تمومه ، این صدای آخره
نم نم تگرگه ، هر چی هست هوای آخره
نه تو آسمون ، نه من پرنده ی در به درم
نه تو سنگی ، نه من اون پنجره ی پر سفرم
یه نیگا به پشت سر ، یه سینه رو به آسمون
یه نیگا به پشت در ، یه دل میون کهکشون
من صدای پر پر کبوترای آخرم
دام عاشقونه ی هوای بیرون درم
ماه رو طناب رختم ، لای شاخه های بید
شعر برگای درختی که به ابرا نرسید
نشد از گریه ی هم پنجره هارو وا کنیم
نشد از دیوارا رد شیم و شبو صدا کنیم
من صدای آخر کبوترای پر پرم
یه طناب ، یه تور پاره ، یه هوای پر پرم
از : طه شهیدی