تبلیغات:
امروز :شنبه ۱ اردیبهشت ۱۴۰۳
با دندان‌هایی چون موش
باران خرد خرد سنگ را می‌جود.
جلوه‌ی درختان در میان شهر
چونان پیامبران است.
شاید هق‌هق گریستن ِ
عفریته‌های هولناک تاریکی است،
شاید خنده‌ی خاموش‌شده‌ی گل‌های آن دوردست،
در باغ است،
که می‌کوشد سل را درمان کند
با خش‌خش خود.
شاید زمزمه‌ی تقدس ِ
خشک‌سالی
در زیر هر پوششی است.
زمانی ناگفتنی
هنگامی که صدای بلندگوها پرحرفی می‌کند
و شعرها
ساخته از کلمات نیستند
بلکه از قطره‌ها.
از : میروسلاو هولوب
ترجمه از : حمزه موسوی‌پور
برچسب ها : حمزه موسویپورمیروسلاو هولوب
دیدگاه ها
تعداد دیدگاه ها : بدون دیدگاه
- محبوبترين
- اتفاقی
- نظرات
-
۱۷۷۹
روز میلاد من است آمدهام دست کشم به سر ...10944 بازدید - ۲ ديدگاه - ۱۸۷۶
آنقدر غرق شد درون خودش، ساعت انتظار یادش ...10153 بازدید - ۳ ديدگاه - کانون ادبی زمستان
کانون ادبی زمستان تقدیم می کند: جلسه نقد و ...8441 بازدید - بدون ديدگاه - ۱۷۶۳
چه استراحت خوبی است در جوار خودم خودم برای ...8148 بازدید - ۱۲ ديدگاه
۱۷۷۹
کانون ادبی زمستان- ۱۴۳۴
توپی سفید و صورتی اینجا در این غزل هی ...812 بازدید - بدون ديدگاه - ۲۲۵
همه ذرات جان پیوسته با دوست همه اندیشه ام ...1017 بازدید - بدون ديدگاه - ۲۱۵۸
آه ازین هفتسینِ خونآلود! «هفتخوان» بود و هفت شطّ ...0 بازدید - بدون ديدگاه - ۱۶۷۴
تو را به آبادی چشم هات نخند خنده هات ...1005 بازدید - بدون ديدگاه
تبليغات
