امروز :جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳
شعر

۸۱۸

ارغوان !

این چه رازیست که هر بار بهار

با عزای دل ما می آید ؟

که زمین هر سال از خون پرستوها

رنگین است ؟

این چنین بر جگر سوخته گان

داغ بر داغ می افزاید !

ارغوان !

پنجه ی خونین ِ زمین

دامن صبح بگیر

وز سواران ِ خرامنده ی خورشید بپرس

کی بر این دره ی غم می گذرند ؟

ارغوان ! خوشه ی خون !

بامدادان که کبوترها بر لب ِ پنجره ی باز ِ سحر

غلغله می آغازند

جان ِ گلرنگ مرا

بر سر ِ دست بگیر

به تماشاگه پرواز ببر

آه ! بشتاب که هم پروازان

نگران ِ غم ِ هم پروازند !

ارغوان !

بیرق ِ گلگون ِ بهار !

تو برافراشته باش

شعر ِ خونبار ِ منی

یاد رنگین ِ رفیقانم را

بر زبان داشته باش

تو بخوان نغمه ی نا خوانده ی من

ارغوان ! شاخه ی همخون ِ جدا مانده ی من ….

 

 

 

از : هوشنگ ابتهاج ( ه . الف . سایه )

FacebookTwitterLinkedIn
دیدگاه ها
تعداد دیدگاه ها : بدون دیدگاه






خبرنامه سایت

تبليغات

لیست شاعران

منو اصلی