خاکی پر از بن بست ها سد ها دوراهی ها

دریاچه ای لبریز از نفرین ماهی ها

روی زمین جسمی در آن یک روح سرگردان

بالای سر سقفی پر از اشباح آویزان

لامپی تکیده با دل باریک خود در گیر

یک شمع روشن با تن تاریک خود درگیر

یک پیرهن، یک بغض تیپا خورده در جیبش

یک دلخوشی یک حسرت تا خورده در جیبش

در جعبه ی تاریک جادو بارش خورشید

تصویر های برفکی در تابش خورشید

مرگی که چسبانده ست روی شیشه اش: دربست

دیوانه ای که می نشیند پشت فرمان، مست

یک تاکسی که روح را پرواز خواهد داد

راننده ای که در توهم گاز خواهد داد

مردی که جا ماند و مسیرش را غلط آمد

وقتی که پای زندگی کردن وسط آمد

مردی که با دلشوره عمرش را به سر آورد

چشمش دمار از روزگار گریه در آورد

مردی که شاید خواب بی تعبیری ام باشد

مردی که شک کردم مبادا پیری ام باشد

از ترس کابوسی که دیدم گریه می کردم

از خواب او وقتی پریدم گریه می کردم

خودکار با دلواپسی چرخید در دستم

یک لحظه گفتم: من کجای زندگی هستم؟

احساس کردم از خودم جا می خورم یک روز

لای تمام نامه ها تا می خورم یک روز

دیدم که تعبیر هزاران رنج هنگفتی

وقتی که تیپا می خوری وقتی که می افتی

دیدم به جای سال ها سر میروی یک عمر

وقتی که از دست خودت در می روی یک عمر

با کشتنت هم آسمان خون بس نمی گیرد

جز خاک دستی لاشه ات را پس نمی گیرد

با کوله باری از چرا، شاید، نمی دانی

با عمر خود این خط کش کوتاهِ طولانی

هر چند تا ناسوت را اندازه می گیری

تو مرده ای تابوت را اندازه می گیری

می خوابی و دلشوره ها تا صبح بیدارند

کابوس ها دست از سر ما بر نمی دارند

کابوس یعنی واقعیت های اجباری

کابوس یعنی خواب دیدن توی بیداری

امشب دوباره من به کابوس پدر بندم

کابوس بعدی می پرد از خواب فرزندم

شب می وزد بر لاشه ی سیاره ای مرده

ماه جزامی صورتش را جزر و مد خورده

خورشید پشت کوه دردت گیر خواهد کرد

کابوس را ترس از خودت تعبیر خواهد کرد

امشب خودت را یک نفس تا صبح خواهی خورد

فردا تو مثل بچه های خوب خواهی مرد

هر جا که مُردی خار دامن گیر می روید

از خاک گورت جای گل زنجیر می روید

بعد از تو عکس رفتنت را قاب می گیرم

آیینه خالی می شود از رنج تصویرم

نور تو کم کم می چکد از این تن مشکی

تا می خورم در جیب یک پیراهن مشکی

از : محمودرضا برامکه