خداحافظ !
خداحافظ پرده نشین ِ محفوظ ِ گریه ها !
خداحافظ عزیز ِ بوسه های معصوم ِ هفت سالگی !
خداحافظ
گـُـلم
خوبم
خواهرم …
خلاصه ی هر چه همین هوای همیشه ی عصمت !
خداحافظ ای خواهر ِ بی دلیل ِ رفتن ها !
خداحافظ ….
حالا دیدار ِ ما به نمی دانم آن کجای فراموشی !
دیدار ِ ما اصلن به همان حوالی ِ هر چه بادا باد !
دیدار ِ ما و دیدار ِ دیگرانی که ما را ندیده اند !
پس با هر کسی از کسان ِ من
از این ترانه ی محرمانه سخن مگوی !
نمی خواهم آزردگان ِ ساده ی بی شام و بی چراغ
از اندوه اوقات ما با خبر شوند !
قرار ِ ما از همان ابتدای علاقه پیدا بود !
قرار ِ ما به سینه سپردن ِ دریا و ترانه ی تشنگی نبود !
پس بی جهت بهانه میاور
که راه دور و خانه ی ما یکی مانده به آخر دنیاست !
نه !
دیگر فراغی نیست !
حالا بگذار باد بیاید ….
بگذار از قرائت ِ محرمانه ی نامه ها و رویاهامان شاعر شویم !
دیدار ِ ما و دیدار ِ دیگرانی که ما را ندیده اند !
دیدار ِ ما به همان ساعت ِ معلوم ِ دلنشین !
تا دیگر آدمی از یک وداع ساده نگرید !
تا چراغ و شب و اشاره بدانند که دیگر ملالی نیست …
حالا می دانم سلام مرا به اهل هوای همیشه ی عصمت خواهی رساند !
یادت نرود گــُـلم !
به جای من از صمیم ِ همین زندگی ،
سرا روی چشم به راه مانده گان مرا ببوس !
دیگر ،
سفارشی نیست !
تنها جان ِ تو جان ِ پرنده گان ِ پر بسته ای که دی ماه
به ایوان ِ خانه می آیند !
خداحافظ …
از : سید علی صالحی