تبلیغات:
امروز :شنبه ۱ اردیبهشت ۱۴۰۳
دشت هایی چه فراخ
کوه هایی چه بلند
در گلستانه چه بوی علفی می آمد
من در این آبادی، پی چیزی می گشتم
پی خوابی شاید
پی نوری، ریگی، لبخندی
من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هوشیار است
نکند اندوهی، سر رسد از پس کوه
زندگی خالی نیست
مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست
آری
تا شقایق هست، زندگی باید کرد
در دل من چیزی است، مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم، که دلم می خواهد
بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه
دورها آوایی است، که مرا می خواند…
از : سهراب سپهری
برچسب ها : سهراب سپهریشعر نو
دیدگاه ها
تعداد دیدگاه ها : بدون دیدگاه
- محبوبترين
- اتفاقی
- نظرات
-
۱۷۷۹
روز میلاد من است آمدهام دست کشم به سر ...10943 بازدید - ۲ ديدگاه - ۱۸۷۶
آنقدر غرق شد درون خودش، ساعت انتظار یادش ...10153 بازدید - ۳ ديدگاه - کانون ادبی زمستان
کانون ادبی زمستان تقدیم می کند: جلسه نقد و ...8439 بازدید - بدون ديدگاه - ۱۷۶۳
چه استراحت خوبی است در جوار خودم خودم برای ...8146 بازدید - ۱۲ ديدگاه
کانون ادبی زمستان- ۴۵۴
فراموشی می آید...مثل همین پائیز با ابرهای سهمگینش دیروز برگ ...474 بازدید - بدون ديدگاه - ۲۰۸۹
پرده ی یک) به ظرف های نشسته، لباسهای کثیف به ...332 بازدید - بدون ديدگاه - کانون ادبی زمستان
کانون ادبی زمستان برگزار می کند: نشست هفتگی تحلیل ...930 بازدید - بدون ديدگاه - ۱۵۰۸
دنیا ی کوچکی ست تو روز هایت را بر ...1127 بازدید - بدون ديدگاه
تبليغات
