غمگینام،
دنیا کنار ِ اسلحه
جای امنتریست
و مینهای خنثیٰ نشده
کینهایست
که از پدرانمان به ارث بردهایم.
غمگینام،
آفتاب در دهکدهها
زودتر طلوع میکند
و شهر زخمیست
که روی دستِ مَردم ِ متمدن مانده.
غمگینام
چون بیابانی بی انتها.
تنهایم
چون رودخانهای
که سلطهی هیچ پلی را
نمیپذیرد.
از : حسن اسماعیل زاده