من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار .
ناز ِ انگشتای بارون ِ تو باغم می کنه
میون ِ جنگلا طاقم می کنه .
تو بزرگی مث ِ شب .
اگه مهتاب باشه
یا نه
تو بزرگی
مث ِ شب .
خود ِ مهتابی تو اصلا ، خود ِ مهتابی تو .
تازه ، وقتی بره مهتاب و
هنوز
شب ِ تنها باید
راه ِ دوری رو بره تا دم ِ دروازه ی روز ــ
مث ِ شب
گود و بزرگی
مث ِ شب .
تازه روزم که بیاد
تو تمیزی
مث ِ شبنم
مث ِ صبح .
تو مث ِ مخمل ِ ابری
مث ِ بوی علفی
مث ِ اون ململ ِ مه نازکی :
اون ململ ِ مه
که رو عطر ِ علفا ، مثل ِ بلاتکلیفی
هاج و واج مونده مردد
میون ِ موندن و رفتن
میون ِ مرگ و حیات .
مث ِ برفایی تو .
تازه آبم که بشن برفا و عریون بشه کوه
مث ِ اون قله ی مغرور ِ بلندی
که به ابرای سیاهی و به بادای بدی می خندی …
من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار ،
ناز ِ انگشتای بارون ِ تو باغم می کنه
میون ِ جنگلا تاقم می کنه .
از : احمد شاملو