که زندان ِ مرا بارو مباد
جز پوستی که بر استخوان ام .
بارویی آری ،
اما
گِرد بر گِرد ِ جهان
نه فراگرد ِ تنهایی ِ جان ام .
آه
آرزو ! آرزو !
پیازینه پوست وار حصاری
که با خلوت ِ خویش چون به خالی بنشینم
هفت دربازه فراز آید
بر نیاز و تعلق ِ جان .
فروبسته باد
آری فروبسته باد و
فروبسته تر ،
و با هر دربازه
هفت قفل ِ آهن جوش ِ گران !
آه
آرزو ! آرزو !
از : احمد شاملو