با چشم ها

ز حیرت ِ این صبح ِ نابه جای

خشکیده بر دریچه ی خورشید ِ چارتاق

بر تارک ِ سپیده ی این روز ِ پا به زای ،

دستان ِ بسته ام را

آزاد کردم از

زنجیرهای خواب .

 

فریاد برکشیدم:

«ـ اینک

          چراغ معجزه

                        مَردُم !

تشخیص ِ نیم شب را از فجر

در چشم های کوردلی تان

سویی به جایی اگر

مانده ست آن قدر ،

تا از

کیسه تان نرفته تماشا کنید خوب

در آسمان ِ شب

پرواز ِ آفتاب را !

با گوش های ناشنوایی تان

این طرفه بشنوید :

در نیم پرده ی شب

آواز ِ آفتاب را !»

 

«ــ دیدیم

          (گفتند خلق ، نیمی)

پرواز ِ روشن اش را . آری ! »

 

نیمی به شادی از دل

فریاد برکشیدند :

 

« ــ با گوش ِ جان شنیدیم

          آواز ِ روشن اش را !»

 

باری

من با دهان ِ حیرت گفتم :

« ــ ای یاوه

            یاوه

            یاوه ،

                 خلایق !

مستید و منگ ؟

          یا به تظاهر

                        تزویر می کنید ؟

از شب هنوز مانده دو دانگی .

ور تایب اید و پاک و مسلمان

                                    نماز را

از چاوشان نیامده بانگی ! »

 

هر گاوگــَند چاله دهانی

آتش فشان ِ روشن ِ خشمی شد :

« ــ این گول بین که روشنی ِ آفتاب را

از ما دلیل می طلبد .»

 

توفان ِ خنده ها …

 

« ــ خورشید را گذاشته ،

                                    می خواهد

با اتکا به ساعت ِ شماطه دار ِ خویش

بی چاره خلق را متقاعد کند که شب

از نیمه نیز برنگذشته ست . »

 

توفان ِ خنده ها …

 

من

درد در رگان ام

حسرت در استخوان ام

چیزی نظیر ِ آتش در جان ام

پیچید .

 

سرتاسر وجود مرا گویی

چیزی به هم فشرد

تا قطره یی به تفته گی ِ خورشید

جوشید از دو چشم ام .

از تلخی ِ تمامی ِ دریاها

در اشک ِ ناتوانی ِ خود ساغری زدم.

 

آنان به آفتاب شیفته بودند

زیرا که آفتاب

تنهاترین حقیقت ِ شان بود

احساس ِ واقعیت ِ شان بود.

با نور و گرمی اش

مفهوم ِ بی ریای رفاقت بود

با تابناکی اش

مفهوم ِ بی فریب ِ صداقت بود .

 

( ای کاش می توانستند

از آفتاب یادبگیرند

که بی دریغ باشند

در دردها و شادی هاشان

حتا

با نان ِ خشک ِ شان . ــ

و کاردهای شان را

جز از برای قسمت کردن

بیرون نیاورند . )

 

افسوس !

آفتاب

مفهوم ِ بی دریغ ِ عدالت بود و

آنان به عدل شیفته بودند و

اکنون

با آفتاب گونه یی

آنان را

این گونه

دل

فریفته بودند !

 

ای کاش می توانستم

خون ِ رگان ِ خود را

من

قطره

قطره

قطره

بگریم

تا باورم کنند .

 

ای کاش می توانستم

ــ یک لحظه می توانستم ای کاش ــ

برشانه های خود بنشانم

این خلق ِ بی شمار را ،

گرد ِ حباب ِ خاک بگردانم

تا با دو چشم ِ خویش ببینند که خورشید ِ شان کجاست

و باورم کنند .

 

ای کاش

می توانستم !

 

 

 

از : احمد شاملو