سنگ
برای سنگر ،
آهن
برای شمشیر ،
جوهر
برای عشق …
در خود به جُست و جویی پیگیر
همت نهاده ام
در خود به کاوش ام
در خود
ستمگرانه
من چاه می کَنَم
من نقب می زنم
من حفر می کـُنَم.
در آواز ِ من
زنگی بی هوده هست
بی هوده تر از تشنج ِ احتضار :
این فریاد ِ بی پناهی ِ زنده گی
از ذُروه ی دردناک ِ یاس
به هنگامی که مرگ
سراپا عُریان
با شهوت ِ سوزان اش به بستر ِ او خزیده است و
جفت فصل ناپذیرش
ــ تن ــ
روسبیانه
به تفویضی بی قیدانه
نطفه ی زهر آگین اش را پذیرا می شود .
در آواز ِ من
زنگی بی هوده هست
بی هوده تر از تشنج ِ احتضار
که در تلاش ِ تاراندن مرگ
با شتابی دیوانه وار
باقی مانده ی زنده گی را مصرف می کند
تا مرگ ِ کامل فرارسد .
پس زنگ ِ بلند ِ آواز ِ من
به کمال ِ سکوت می نگرد .
سنگر برای تسلیم
آهن برای آشتی
جوهر
برای
مرگ !
از : احمد شاملو